Hallo allemaal,

Dit is mijn op één na laatste blog. Vandaag over twee weken bevind ik mij in de buurt van het vliegveld in Entebbe, vanuit daar zal ik ook mijn laatste blog schrijven. Maar… laat ik niet te hard van stapel lopen. Ik heb nog precies twee weken om van de laatste dingen te genieten.

Zo’n twee weken geleden zijn Michiel en ik naar de Nederlandse ambassade in Kampala geweest. Het was een hele leuke ervaring. Bij binnenkomst schudde de ambassadeur ons gelijk de hand en wenste ons persoonlijk een gelukkig nieuwjaar. Even later werd er een speech gehouden waarin werd teruggeblikt op het oude, en vooruit gekeken op het nieuwe jaar. Omdat er in het komende jaar verkiezingen plaatsvinden, grapte de ambassadeur dat hij momenteel geen wijnrode stropdas meer durft te dragen. Google maar even, de achternaam is wijn in het Engels.

Omdat ik had besloten nog een paar dagen vrijwilligerswerk te gaan doen in een weeshuis, vertrok ik vorige week naar Bujagali. In dit dorpje vlakbij Jinja staat het weeshuis. De eigenaresse heet Happy, een naam die ik heel toepasselijk vind. Deze bijzondere vrouw is namelijk altijd vrolijk en ze heeft een glimlach op haar gezicht. Ze runt samen met de hulp van vrijwilligers een weeshuis waar zestien kinderen wonen. Voor zover ik weet is het weeshuis bijna volledig afhankelijk van vrijwilligers en donaties. De leeftijd van de kinderen varieert van 1,5 tot en met 10 jaar oud.

Toen ik bepakt en bezakt na een stoffige rit achterop een brommer eindelijk aankwam bij het weeshuis, kwamen er meteen kinderen naar mij toe gerend. ‘’What is your name?’’ was de eerste vraag. Ik vertelde dat ik Luuk heet en dat ik uit Nederland kom. ‘’So your name is Look!’’ ‘’Look from Netherlands!” schreeuwde weer een ander. Erg grappig natuurlijk.

Toen de kinderen waren uitgeraasd stelde ik mij voor aan een vrouw uit Australië die één van de jongste kinderen op haar schoot hield. ‘’Nice to meet you Luke, I am Narelle.’’ Ze begeleidde mij meteen naar het onderkomen voor de komende zes nachten. Het was een eenvoudig, Oegandees huisje met een simpel slaapkamertje. Voor wat het waard was ten minste. Toen Narelle mij een kop thee aanbood en ik vervolgens mijn backpack een plekje gaf, stuitte ik op een paar keutels die ik al eens eerder had gezien. Ik vroeg Narelle meteen of de keutels van muizen of ratten konden zijn. Narelle antwoordde dat zij nog geen van beide knaagdieren had opgemerkt. Ik had onbewust al geconcludeerd dat de keutels van ratten waren maar hield me voor dat er misschien alleen een paar muisjes rond zouden lopen. Vervolgens heb ik de klamboe maar even heel diep onder het matras gedrukt. Brrrrr.

Het was tijd geworden om wat tijd door te brengen met de kinderen. De rest van de middag las ik heel vaak hetzelfde verhaaltje aan ze voor, waarbij de kinderen telkens bij mij op schoot klommen. Die avond aten we Oegandees voedsel. Één van de mama’s had op een vuurtje wat posho (dikke maïspap) gekookt met bruine bonen. Niet heel lekker en voor mij oneerlijk dat deze kinderen iedere dag bijna hetzelfde maaltje voorgeschoteld krijgen. Bovendien bevat het heel weinig voedingsstoffen. De buikjes waren gevuld, niet gevoed.

Na het avondeten besloot ik door de modder, op blote voeten naar het huisje te gaan en thee te drinken met Narelle. Dit was het begin van een vast avondritueel. Iedere avond zaten we weer buiten met een kop thee en een goed gesprek. Heel leuk! De volgende dag besloot ik heel veel mango’s en bananen voor de kinderen te gaan kopen. Want, wie houdt er nou niet van mango? Na de lunch was dit het ‘toetje’. Ik sneed de mango’s aan de lange eettafel klungelig in brokken waarna de kinderen het fruit aangrepen alsof ze zoiets nog nooit eerder hadden gehad en aten het gulzig op. Toen ik later even warm(!) ging douchen bij een hostel in de buurt werd het mij even teveel. Voor mijn gevoel heb ik heel lang een pantser of muur om mij heen gehad die mij heeft beschermt voor al het heftige en onvoorstelbare wat er letterlijk op mijn pad kwam. Nu het einde in zich is, is het poreus en houdt het steeds minder emoties van mij tegen.

Happy heeft mij een verhaal verteld dat mij enorm aangreep. En het is minstens net zo erg als het verhaal van de andere kinderen. Ze vertelde mij dat de ouders van het verstandelijk gehandicapte jongetje dat telkens tegen mij aankroop hem hebben verstoten vanwege zijn beperking. Ook heeft het jongetje epilepsie, iets dat door veel mensen als iets besmettelijks wordt gezien.

Donderdagochtend heb ik samen met Narelle aangeboden brandhout voor de keuken op te halen. het hout is nogal zwaar en het leek ons goed om de kinderen en vrouwen een handje met dit zware werk te helpen. Toen we na een wandeling van ongeveer één kilometer aankwamen bij de verkoper van het brandhout, gaf de man mij een groot blad van een bananenboom die was opgerold tot een soort kussentje. Ik kreeg de opdracht dit kussentje op mijn hoofd te leggen en voordat ik het wist liep ik met een zware hoop takken op mijn hoofd in de richting van het weeshuis. Ik hield de takken met beide handen vast en liep rechtop, zodat alles goed in balans bleef. Ik had verwacht enorme last van mijn hoofd en nek te krijgen. Dit viel gelukkig erg mee.

In het weeshuis is er weinig geld om regelmatig nieuwe spullen bedoeld voor de persoonlijke hygiëne aan te schaffen. Dus ben ik op pad gegaan en heb ik een hele tas vol zeep, zeep voor de was, tandenborstels en tandpasta aan het weeshuis gegeven. Ze waren er heel blij mee.

Toen afgelopen zaterdag mijn tijd in het weeshuis erop zat, heb ik met Michiel afgesproken in ons favoriete hostel. We hebben flink bijgepraat aan de rand van het zwembad. ’s Avonds zijn we nog opstap geweest met een paar aardige Duitsers. Heel leuk allemaal!

Heel veel liefs!