Hallo allemaal,

Zo, daar zit ik weer. Vandaag is het dinsdag 12 februari. Vandaag vlieg ik alweer naar Nederland. Ik ga mijn avontuurlijke leventje van het afgelopen halfjaar ontzettend missen! Het is zeker niet altijd even makkelijk geweest, maar dat is ook niet gek. Het was immers geen vakantie. Ik heb zoveel mogelijk geprobeerd iets te betekenen voor anderen waar dit mogelijk was, maar heb ook intens genoten van alles wat er te genieten viel. De laatste drie maanden zijn voorbij gevlogen. Ik heb me de afgelopen maanden een beetje zoals Floortje gevoeld.

En nu ik haar toch noem, een beetje ‘Einde van de wereld’ was het wel. Zeker op de dagen dat ik mij in het dorp Nkokonjeru bevond, voelde ik mij wel eens erg ver verwijderd van de gemakken van het westerse leven. Wanneer ik bijvoorbeeld een tonnetje drinkwater wilde kopen, moest ik eerst één uur of langer reizen met de matatu voordat ik bij een enigszins westerse supermarkt terecht kon. Maar juist dit en andere dingen maakten iedere dag zo heerlijk avontuurlijk. Een verwachting van hoelang ik onderweg zou zijn had ik op een gegeven moment niet meer. Het kon zo drie uur duren voordat ik, ietwat verkreukeld van de rit, terug was in het dorp.

Ook de hoeveelheid geld die ik voor een enkele rit moest betalen verschilde per dag en moment. Omdat ik blank ben werd er altijd een poging gedaan extra geld aan mij te verdienen. Zeker wanneer ik de matatu vanuit het dorp naar bijvoorbeeld Kampala nam. Dan werd er soms voordat ik instapte al gezegd dat ik 10,000,- Shillings voor een rit moest betalen terwijl ik inmiddels al wist dat de normale vraagprijs 6000,- Shillings was. Omdat de conducteur niet door de mand wilde vallen moesten alle inzittenden van het busje dezelfde ‘mzungu’ prijs betalen terwijl zij natuurlijk aanzienlijk minder geld te besteden hebben dan ikzelf. Ik vond het heel frustrerend om dan telkens weer de strijd aan te gaan en niet meer te betalen dan de normale vraagprijs. Dit gold overigens niet alleen voor busritjes, maar ook voor boodschappen die ik kocht op de markt. Ik ben er in ieder geval een stuk mondiger van geworden!

Wat ik hiermee probeer te zeggen is: niets gaat volgens een van te voren te verwachten patroon. Nooit. En dat is soms frustrerend maar vaak ook ongelofelijk bevrijdend geweest. Ik keek de laatste maanden nog nauwelijks op de klok. Ik moest gewoon zorgen dat ik voor het donker binnen was. Omdat er te weinig te doen was in het ziekenhuis, besloten wij te stoppen met stage. In plaats daarvan werd het een periode van vrijwilligerswerk in het ziekenhuis. En dit gaf ons nog meer tijd om te genieten van dit mooie land. Daarbij is het een ervaring voor het leven en eentje om op mijn cv te schrijven.

Momenteel zijn we in Entebbe, het Schiphol van Oeganda. De afgelopen twee nachten sliepen wij in een mooie tent met Afrikaanse printjes en uitzicht op de groene heuvels met palmbomen. Het is nu echt afwachten totdat het avond is en wij naar het vliegveld worden gebracht. Zo gek! Lekker eten, drinken en dutten in een hangmat staat op mijn programma voor vandaag.

De afgelopen week hebben wij afscheid genomen van onze collega’s. Donderdagavond hebben we een aantal van hun uitgenodigd bij ons thuis. We hebben guacamole gegeten met Dorito chips en verschillende drankjes ingeschonken. Van mangosap tot rode wijn. Heel gezellig en vooral bijzonder om dit mee te maken!

Eergisteravond zijn Michiel en ik bij de doop van een collega haar baby geweest. De dominee begon zijn preek met een vaag verhaal over een visser in een bootje met een overvloedige visvangst. Het verhaal was vaag omdat ik in mijn hoofd al lang met iets anders bezig was. Ik was namelijk gekomen om de doopceremonie mee te maken, en vond het verhaal niet echt passen bij een doop. Maar goed, we wachtten geduldig af. Op een gegeven moment dronk de dominee een slok rode wijn en gaf de nonnen één voor één een hostie. De dienst was afgelopen, maar er waren nog geen baby’s gedoopt!

Wat bleek: de dominee was vergeten zijn doopolie mee te nemen. Hoe heeft hij dat nou kunnen vergeten vroeg ik mij af. De baby had een doopjurk aan. Dit was toch zo duidelijk als wat! De dominee stelde voor de doopceremonie uit te stellen tot volgende week woensdag. Maar ineens sprak een non van achterin de ruimte de man in het Oegandees toe. Wij hoorden het woord ‘’mzungu’’ vallen en toen wisten wij dat het over ons ging. Waarschijnlijk heeft de non gezegd dat Michiel en ik speciaal voor de doop van het kindje naar de dienst waren gekomen en dat het daarom gewoon door moest gaan. Even later kwam de dominee terug met zijn olie en is het kindje alsnog gedoopt. Na de doop zaten wij nog even na in het huisje van onze collega. Er was taart en frisdrank voor iedereen. Een bijzondere afsluiting van een onvergetelijke tijd in Oeganda!

Ten slotte wil ik nog even zeggen dat ik het heel fijn heb gevonden zo af en toe mijn belevenissen voor jullie op papier te zetten. Ik heb het schrijven vooral op de momenten dat het mij even zwaar viel als erg prettig ervaren. En ik werd en wordt nog altijd blij van een paar leuke reacties op mijn blog. Bedankt iedereen.

Tot snel!