Independence Day

Lieve familie en vrienden,

Daar zit ik dan weer, achter mijn Oegandese bureau. Alweer vijf weken reis ik rond en loop ik stage in dit te gekke land vol tegenstellingen. Het is vandaag Independence Day in Oeganda. Op deze nationale feestdag vieren de Oegandezen dat het land 56 jaar onafhankelijk is van de Britten. En hoewel vandaag de grote dag is, is het al een week lang overal feest in het dorp en de omgeving.

Vorige week donderdag werd deze dag al gevierd door de personeelsleden van het ziekenhuis. Wij Muzungu’s waren ook uitgenodigd voor dit feest. Nadat we na het werk ’s middags boodschappen hadden gehaald in Mukono, besloten we toch even voordat het donker werd heen te gaan. Terwijl iedereen op het feest zijn best had gedaan er netjes en verzorgd bij te lopen, kwam ik opdagen in mijn praktische reizigersoutfit. Op zich prima, maar niet heel gepast. Mijn haar zag er niet uit en ook mijn gezicht kon wel een scheerbeurt gebruiken. Ach, die nette kleding komt wel weer als ik terug ben in Nederland.

Ik moet eerlijk bekennen dat ik het de afgelopen dagen best een beetje zwaar heb gehad. Niet dat ik al dagen heimwee heb, maar ik mis bij vlagen mijn comfortabele en fijne leven in Nederland. Ik mis mijn ouders en familie, mijn vrienden, de katten, het konijn en de Albert Heijn. Ook kan ik mij soms enorm irriteren aan mensen die mij dagelijks oplichten op de markt terwijl ik voor mijn gevoel bijna bezwijk onder de hete zon of inwoners van het dorp die weer eens smakelijk om onze kleding lachen. Ik moet er wel bij zeggen dat de combinatie van hitte en lage bloedsuikers vaak voor mij doorslaggevend zijn voor zo’n tijdelijke, sombere bui. Op zo’n moment drink ik dan meestal een kop koffie of thee, eet wat fruit en luister wat muziek. Doet wonderen! Ook het schrijven van verhalen voor op mijn blog vind ik bijzonder therapeutisch.

Na een rustige maar leerzame week in het ziekenhuis was het afgelopen vrijdag weer tijd om te vertrekken naar een fijne plek om van dit fantastische land te genieten. Aangezien we onze eerste stageverslagen per e-mail moesten versturen, leek het ons handig om een plek uit te zoeken waar een café met Wi-Fi in de buurt is. Ik heb een aantal gigabytes op mijn telefoon, waarmee ik een Wi-Fi signaal voor mijn laptop kan maken. Dit signaal is helaas te zwak om een verslag te verzenden. We besloten om weer richting Jinja te vertrekken, waar de Britse eigenares van ons favoriete hostel ons hartelijk begroette. Ze kent zowel Michiel als ik al bij naam. Erg leuk.

De volgende dag zijn we naar een ander hostel van dezelfde eigenaren gegaan. Dit hostel ligt zo’n acht kilometer buiten de stad en bevindt zich aan de Nijl. Een geweldige plek. Je kunt er een tent boeken aan de oevers van de rivier en dat hebben we uiteraard gedaan. Voor en op onze tent liepen apen en er vlogen allerlei bijzondere vogels in de lucht. Fantastisch!

Nadat we heerlijk hebben gegeten en van de zonsondergang hebben genoten, kijken we ‘s avonds met andere gasten in het hostel rugby. Vanavond speelt Zuid-Afrika tegen Nieuw-Zeeland. En hoewel ik normaal gesproken weinig interesse op kan brengen voor een sportwedstrijd, vind ik het nu best gezellig. Nadat we de wedstrijd hebben gekeken wordt er westerse muziek gedraaid en is het tijd voor een aantal drankjes. Tegen twaalven lopen we naar de tent en val ik tipsy van de drank in een diepe slaap.

Zondagochtend worden we wakker met een prachtig uitzicht op de Nijl. Nadat we ons hebben klaargemaakt voor de dag ontbijten we lekker en vertrekken met de Boda-Boda over een stoffige weg richting de stad. We gaan naar ons favoriete café en verzenden ons verslag. Ik heb de dag ervoor een Oegandees stofje gekocht bij een winkeltje in Jinja en heb bij de kleermaakster om de hoek van het café twee broeken besteld. Ik heb met haar afgesproken ze vandaag op te komen halen en ze zijn erg goed gelukt! Twee broeken met een Afrikaans printje voor nog geen twintig euro. Koopje.

Komend weekend gaan Michiel en ik naar Kampala. Toen we daar iets meer dan een maand geleden voor het eerst waren is alles in een soort roes aan ons allebei voorbijgegaan. Die drukte, ik kon er nog niet echt van genieten. Nu kijk ik ernaar uit om deze hectische stad nog eens te bezoeken. Dit keer waarschijnlijk met een relaxter gevoel. We hebben besloten om nog eens rustig van deze bijzondere stad te gaan genieten. Ik wil heel graag naar de overdekte markt en het taxipark. Ook willen we allebei graag nog een bijzondere Afrikaanse stof kopen en hier een bomberjack van laten maken door de kleermaakster in Jinja. Genoeg leuks in het verschiet dus!

Wat het ziekenhuis betreft is het nog steeds hetzelfde verhaal. Het werktempo is in vergelijking met Nederland behoorlijk laag en er is een gebrek aan bepaalde kennis en middelen. Voor morgenvroeg zijn we uitgenodigd om langs te komen bij de kerkdienst die iedere woensdagochtend in het ziekenhuis plaatsvindt. Ik ben erg benieuwd.

Wederom bedankt voor jullie interesse en leuke reacties!

Liefs, Luuk Jan

Aapjes kijken

Lieve vrienden en familie,

Het is de hoogste tijd geworden dat ik iets van mij laat horen vanuit het zonnige Oeganda. Inmiddels zit ik hier alweer 3,5 week. Wat zijn de afgelopen weken nu ik erop terugkijk snel gegaan. Zoals jullie weten moest ik de eerste weken enorm wennen. Op dit moment kijk ik niet meer raar op van een tjokvolle taxibus of een hectische stad. Ik kan zeggen dat ik gewend ben aan het leven hier. En ik geniet intens van alles wat er hier te genieten valt!

Terwijl ik dit zit te schrijven, drink ik een kop Keniaanse muntthee en hoor ik in de verte gebrabbel uit de Born Again Church hier om de hoek. Dit kan tot laat in de avond of zelfs nacht doorgaan. Gelukkig heb ik mijn oordopjes voor tijdens het slapen meegenomen, waardoor ik ‘s nachts geen hinder ondervind van het geluid.

Na een wederom bijzondere week in het ziekenhuis te hebben gehad, hebben we vrijdagavond lekker geslapen in Jinja. Toen we zaterdagochtend wakker werden, hebben we heerlijk warm gedoucht en fantastisch ontbeten bij onze favoriete spot. Ieder weekend kan ik weer genieten van deze luxe! Vervolgens zijn wij met een taxibusje naar Mabira forest gereisd. De rit met het busje over de hobbelige weg was een traktatie op zich. Gelukkig zat het busje dit keer niet erg vol, waardoor ik op mijn gemak muziek kon luisteren op mijn mobiel. De muziek in combinatie met het fenomenale uitzicht op de regenwouden brachten een enorm gelukkig gevoel bij mij teweeg. Waar ik in het begin een rit met zo’n taxibusje een enorm stressvolle gebeurtenis vond, kan ik er nu juist erg van genieten. Mits je niet al te dicht op elkaar zit natuurlijk.

Na een korte rit van ongeveer een uur kwamen we aan in het stadje Lugazi. Zodra ik het busje uitstapte kwamen meteen de zogeheten ‘Boda-drivers’ op ons af. Ze vroegen allemaal tegelijk waar we heen wilden: ‘’Yes, yes, where are you going?’’. We stapten op een brommer en ik drukte de beste man op het hart ons veilig naar het hostel tien kilometer verderop te brengen. Onderweg reden we door onwaarschijnlijk mooie natuur. De Boda-Boda reed over rode zandwegen dwars door velden vol rietsuiker. Op een gegeven moment reden we door het regenwoud. Wat mij als eerst opviel was de heerlijke geur van het bos. Een geur die mij het meest doet denken aan de geur van de vlinderkas in de dierentuin. Eenmaal aangekomen in het bos, drukten we de chauffeur 10.000 Ugandese shilling in de hand en meldden we ons bij de receptie van het piepkleine hostel.

Onze slaapkamer heeft twee bedden en is voorzien van eigen douche en toilet. Michiel en ik blijken de enige logees voor de komende nacht te zijn. Nadat we onze rugzak naar de kamer hebben gebracht, lopen we naar de receptie en melden ons aan voor de monkey-tour. Nadat een aantal andere buitenlanders zich heeft aangemeld voor de tour, lopen we even later het regenwoud in. Wat fantastisch! Zoiets heb ik nog nooit meegemaakt. Overal staan gigantische bomen en ik hoor de meest bijzondere dierengeluiden om mij heen. Omdat de apen nooit op een vaste plek te vinden zijn, dwalen we eerst een eind door het bos met onze gids. Terwijl ik het dreigende geluid van onweer in de verte hoor, vertelt onze gids over de unieke, tropische planten- en diersoorten die in dit gebied voorkomen.

Ineens horen we geritsel. En ja! Daar boven in de bomen zien we een groepje Mangabeys. Oftewel: slingeraapjes. En hoewel je mij in Nederland niet heel snel in een dierentuin tegen zult komen, vind ik dit toch wel heel bijzonder. Vol bewondering staar ik naar boven en geniet van het moment. Nadat de aapjes verder de bomen in zijn geslingerd, en wij ze alleen nog maar kunnen horen, vervolgen we onze weg door het bos. We passeren een prachtige waterval en ik verbaas me vol enthousiasme over deze plek. Hier groeien exotische planten die je bij ons bij de bloemist kunt kopen gewoon in het wild.

Na de wandeltocht zijn we weer aangekomen bij onze verblijfplaats voor de komende nacht. Zowel het lunch- als avondmenu valt niet bepaald gevarieerd te noemen, er is namelijk maar één optie: groenten met rijst. Maar wat maakt mij het uit, ik zit ten slotte in het tropisch regenwoud! De rest van de middag lees ik wat bladzijden uit het boek van de auteur PER J. Andersson: Het wonderlijke verhaal van de man die India naar Zweden fietste voor de liefde. Ineens kan ik me een deel van de Indiase jungle waarin dit verhaal zich afspeelt erg goed inbeelden. Ook hier heb je geluiden van dieren om je heen en voel je de vochtige warmte op je lichaam. ’s Avonds kopen Michiel en ik hout bij de receptie en maken een behaaglijk kampvuur. We komen zeker nog een keertje terug. Wel hebben we ons voorgenomen de volgende keer wat extra chips en drankjes mee te nemen. Het was een geslaagd weekend!

Zoals jullie misschien al hebben vernomen zijn er onlangs een aantal foto's op mijn blog geplaatst. Aangezien het posten van foto's hier in Oeganda zonder Wi-Fi signaal nogal traag verloopt, heeft mijn moeder dit voor mij gedaan. Vandaar het Nederlandse vlaggetje erboven :).

Ik bedank jullie voor de leuke reacties op mijn vorige verhaal en foto's en tot snel!

Veel liefs, Luuk Jan

Droge was met mieren

Lieve familie en vrienden,

Daar ben ik weer! Inmiddels zit ik alweer twee weken in Oeganda. Een land vol prachtige groene natuur, chaotische steden en ondervoede kinderen met bolle buikjes die continu ‘’Bye, bye Muzungu!’’ roepen. Zoals ik al aangaf op mijn laatste blog, was het hier in het begin ondanks alle verwachtingen en voorbereidingen toch wel even wennen. Inmiddels begin ik hier steeds meer mijn draai te vinden.

Omdat er hier geen wasmachine aanwezig is, zit er hier niets anders op dan de was met de hand te doen. Toen ik dat ergens vorige week voor het eerst deed, gooide ik mijn t-shirts en onderbroeken samen met wat water en een blok zeep in een waskom, wrong het uit en hing het even later op aan de waslijn om te drogen. Niets aan de hand, dacht ik. Doordat ik vergat de kleding na het inzepen uit te spoelen met schoon water, liepen er even later allemaal mieren over mijn inmiddels droge was. Ze waren afgekomen op de zoete geur van het wasmiddel. Weer iets geleerd.

Ik loop sinds vorige week stage op de OPD. Dit is een soort poli. Mensen komen hier met allerlei klachten binnen en moeten vaak meteen worden geholpen. Dit kunnen er twee, maar ook twaalf mensen per uur zijn. Dit heeft als gevolg dat het werktempo niet bepaald constant te noemen is. En dat vind ik, in tegenstelling tot wat ik van mijzelf had verwacht, best lastig. Ik kan nog steeds niet wennen aan de rustige dagen. Op mijn vorige stages was er altijd wel iets te doen. Stel je ook vooral geen opgeruimd en hygiënisch ingericht ziekenhuis voor zoals je die in Nederland tegenkomt. Alles is anders!

In het ziekenhuis komen Michiel en ik de meest uiteenlopende dingen tegen. Van iemand die tijdens een ruzie met de buurvrouw om een stuk landbouwgrond een gigantische snijwond heeft opgelopen op haar voorhoofd, tot een jonge vrouw van mijn leeftijd met een miskraam. Ook kwam er vorige week een kindje langs dat een aantal dagen ervoor was geopereerd aan de lymfeklier in haar oksel. Aangezien er niet voldoende verdovingsmiddelen op voorraad waren, moest de wond zonder verdoving worden schoongemaakt. Het meisje schreeuwde het uit van de pijn. Voor ons als westerlingen ondenkbaar en behoorlijk heftig om te zien. Gelukkig komen er iedere dag ook normale dingen voor. Ik bracht vandaag onder andere een blaaskatheter in bij een man en gaf een injectie met een antibioticum aan een baby’tje met een longontsteking. We krijgen hier veel ruimte en vrijheid wat werkzaamheden betreft. Als je zegt dat je er klaar voor bent om een bepaalde verpleegtechnische handeling uit te voeren, word je voordat je het doorhebt aan het werk gezet.

Om alle indrukken van de afgelopen week te verwerken en even te ontspannen zijn Michiel en ik zaterdagochtend vroeg opgestaan en hebben we de taxibus richting Jinja genomen. Deze stad ligt aan de oorsprong van de Nijl en er komen veel toeristen. Aangekomen in Jinja zoeken we een hip cafeetje uit en ik bestel voor het eerst in dagen een lekkere kop koffie. Dit toffe café wordt gerund door een Europeaan en heeft zelfs een foodhall met allerlei Europese producten. Ik koop meteen een zak koffie en wat chocolade. Die middag neuzen we wat rond in de souvenirwinkels en lunchen we heerlijk. ’s Middags rond een uur of vier zijn we weer in het dorp en kunnen we meteen aanschuiven voor het avondeten. De zondag erna slapen we uit en maken een wandelingetje door het dorp. Omdat ze morgen terugvliegt naar huis, trakteert de Duitse vrijwilligster ons deze avond op een biertje en hebben we samen een goed gesprek. Wat een inspirerende en warme vrouw!

Nu ik hier alweer twee weken verblijf kan ik het land waar ik ben geboren en getogen alleen maar meer waarderen. Ieder huishouden is voorzien van stromend drinkwater en elektriciteit, de gezondheidszorg behoort tot één van de besten in de wereld, elk kind kan en moet naar school en niemand hoeft honger te lijden. Zo kan ik nog wel even doorgaan met het opnoemen van de voorrechten die wij Nederlanders allemaal hebben. De rijkdom waarin wij leven en opgroeien is en blijft een gigantisch contrast met het leven van de lokale bevolking hier.

Op mijn vorige blog heb ik gezegd binnenkort een aantal foto’s te posten. Aangezien de internetverbinding af en toe te wensen overlaat, lukt het mij helaas (nog) niet mijn foto’s via deze weg met jullie te delen. Jullie zullen het de komende tijd met wat foto’s via Instagram en WhatsApp moeten doen. Ik blijf het fijn vinden mijn verhalen op deze manier met jullie te delen. Wederom bedankt voor de lieve reacties en tot snel!

Heel veel liefs,

Luuk Jan

Wat een land

Lieve familie en vrienden,

Woensdagavond zette na een voorspoedige vlucht ons oer Hollandse KLM vliegtuig voet op Oegandese bodem. Toen de deuren van het vliegtuig werden geopend en ik enthousiast het trapje afliep rook ik het al: de geur van verbrand plastic. Overal, maar zeker in de steden Mukono en Kampala is deze typerende geur overal aanwezig. Nadat we ons visum van een niet al te vriendelijke Oegandese man hadden ontvangen, pakten we onze bagage van de lopende band en liepen we richting de uitgang van Entebbe Airport.

Buiten stonden onze gastheer en zijn vrouw ons die woensdagavond op te wachten. We stelden ons voor, stapten in de auto en reden via Kampala door naar ons tijdelijke onderkomen in de stad Mukono. Hoewel alles plotseling zo anders was dan thuis, genoot ik van de rit. Toen we eenmaal waren aangekomen bij ons gastgezin in Mukono hing ik mijn klamboe op en viel heerlijk in slaap. De volgende ochtend was ik erg vrolijk en genoot van het uitzicht en mijn ontbijt. Nadat ik wat had zitten relaxen op de veranda, was het tijd geworden om de stad in te gaan. We hadden namelijk geld en een sim-kaart voor onze mobiele telefoons nodig.

Toen onze gastheer de deuren van onze compound opende, en wij de rode zandwegen opliepen, viel mij één ding meteen op. Dit is écht het Afrika van tv! De kinderen en hun ouders leven hier op straat in een erg primitief onderkomen, vaak niet eens voorzien van stromend drinkwater. Ik vervolgde mijn weg en daalde samen met Michiel en onze gastheer de heuvel af. Opzoek naar een geldautomaat en een winkeltje waar sim-kaartjes werden verkocht. Toen ik eindelijk geld in mijn zak had en een sim-kaart met internet had geregeld, kocht onze gastheer twee ananassen op de lokale markt en namen we de Boda-Boda (brommertaxi) terug naar het huis van ons gastgezin. Een avontuur op zich!

Die middag aten we een heerlijke, verse ananas. Ik realiseer me dat het tropische fruit hier in Afrika zo veel beter smaakt dan het geïmporteerde fruit uit onze supermarkt. Ook nam onze gastheer ons die middag mee naar een heuvel in Mukono. Vanuit hier heb je een prachtig uitzicht over de stad en kun je zelfs het Victoriameer zien liggen. Onderweg naar boven kwamen we kindjes met bolle buikjes tegen die speelden met een autootje gemaakt van een lege plastic fles. Erg indrukwekkend.

Vrijdag vertrokken we rond de middag met een taxibusje richting Kampala. Die busjes zitten vaak volgepropt met passagiers en telkens wanneer de bus stopt, moet iedereen uitstappen vanwege één passagier die heeft aangegeven er in die plaats uit te moeten. Als je je hier al iets bij kunt voorstellen, dan moet ik je erop wijzen dat er ook geen keurige bushokjes of borden met vertrektijden aan de kant van de weg staan. Dit valt in geen enkel opzicht te vergelijken met het openbaar vervoer in Nederland.

In de hoofdstad Kampala kwam ik in een ware cultuurshock terecht. Overal was hectiek. Alles en iedereen krioelde als een mierennest door elkaar. Zoiets had ik in mijn hele leven nog nooit gezien! Hoewel ik alles om mij heen zag, hoorde en rook kwam het begrip cultuurshock en alle emoties die daarbij horen op dat moment nog steeds niet bij mij binnen. Ik maakte grapjes en lette vooral heel goed op mijn rugzak. Onze gastheer was nog steeds bij ons. Het was tijd voor de lunch! We aten samen rijst met een sausje naar keuze.

Na de lunch stapten we op de Boda-Boda en reden naar een hostel genaamd Bushpig Backpackers. Wat een fijne plek! Je vindt er warme douches, een bar en heerlijk (vegetarisch) eten. Echt een verademing na twee toch wel vermoeiende dagen. Tegen 23.00 lokale tijd maakten we ons klaar om te gaan slapen. Er was voor ons een tweepersoonskamer gereserveerd met twee aparte bedden. Toen ik in bed lag, voelde ik een licht gevoel van paniek opkomen. Ik pakte mijn oordopjes uit mijn tas en luisterde naar wat kalmerende muziek. Ineens was ik te moe om na te denken en viel in slaap. Dit was nog maar het begin was van mijn cultuurshock-momenten.

Zaterdag stonden we vroeg op. We maakten ons klaar voor de dag, liepen naar beneden en checkten uit. Op dat moment geniet ik van een heerlijk ontbijt en een goede bak koffie. Na het ontbijt komt onze gastheer ons ophalen en neemt ons mee voor een rondleiding door de stad. Onze eerste stop is de Gaddafi moskee. Hier krijgen we een rondleiding en klimmen we in een toren omhoog voor een indrukwekkend uitzicht over de stad. Letterlijk een hoogtepunt. Deze moskee heeft zijn naam te danken aan het feit dat een groot deel van de financiering voor de bouw van deze moskee afkomstig was van Muammar Khadaffi.

In de middag zijn we naar Mengo Palace geweest. Hier kregen we een rondleiding over het grote terrein waarop dit paleis gebouwd is. De huidige president heeft besloten niet in dit paleis te willen wonen aangezien er zich op dit terrein afschuwelijke dingen hebben afgespeeld. Wanneer we een stuk bij het paleis vandaan lopen wordt de beruchte geschiedenis van dit land pijnlijk zichtbaar. Ergens op een afstand is de martelkamer van dictator Amin te zien. We lopen naar binnen en krijgen te horen wat er zich hier allemaal heeft afgespeeld. Wat ongelooflijk heftig!

Die avond komen we weer veilig aan in Mukono. Als ik even later mijn bed inkruip, wordt het mij allemaal te veel. Ik ben in shock! Waar in Nederland zich alles achter muren en deuren afspeelt. Is alles hier op straat te zien. Overal is armoede.

Sinds eergisteren verblijf ik samen met Michiel in een compound in een dorpje ten oosten van Kampala en Mukono. Dit is de plek waar ik de komende vijf maanden zal verblijven. Gisteravond hebben we samen met een Duitse vrouw die hier nog een aantal dagen vrijwilligerswerk doet gezellig samen gegeten. Heel fijn! Ik begin inmiddels te wennen aan het leven hier. Vanmorgen hebben Michiel en ik onze eerste shift in het ziekenhuis gewerkt. We hebben met een zuster meegekeken en zelf een aantal simpele handelingen uitgevoerd. Het viel mij heel erg mee! Het personeel was vriendelijk en het werktempo ligt hier heel laag.

Binnenkort zal ik nog een aantal foto's plaatsen op mijn blog. De afgelopen dagen heb ik erg veel steun gehad aan jullie reacties. Mijn dank daarvoor!

Groetjes en heel veel liefs,

Luuk Jan

Voordat ik vertrek

Lieve familie en vrienden,

Woensdag 5 september is het zo ver! Dan vertrek ik naar Oeganda om daar te gaan stagelopen in een lokaal ziekenhuis in een klein dorpje gelegen ten oosten van de hoofdstad Kampala. Oeganda of Uganda is een Afrikaans land gelegen op de evenaar dat in het noorden grenst aan Zuid-Soedan. Gevolgd door Kenia in het oosten, Tanzania en Rwanda in het zuiden en Congo-Kinshasa in het westen.

Oeganda dus. Een land waarbij sommigen van jullie waarschijnlijk denken aan een land met een gewelddadige geschiedenis. In 1971 pleegde Idi Amin, de voormalig dictator van dit land een staatsgreep die acht jaar duurde. Gedurende deze periode zette Amin zijn leger in en liet hij bepaalde groeperingen en tegenstanders van zijn bewind massaal doden. Niet voor niets werd hij dan ook de ‘slachter van Afrika’ genoemd. Toen Amin werd afgezet met behulp van buurland Tanzania. En vervolgens Milton Obote aan de macht kwam, zorgde ook hij voor vele slachtoffers. Sinds 1986 is de huidige president Yuweri Museveni aan de macht. Hij heeft tot op heden meer economische groei en stabiliteit in het land gebracht.

Momenteel is het land bestempeld als veilig en stabiel en valt het goed te bereizen. Naast Engels wordt er ook Swahili gesproken. Oeganda ligt op de evenaar en kent een tropisch klimaat. Mede hierdoor is het land in tegenstelling tot veel andere Afrikaanse landen ontzettend groen en vruchtbaar. In Oeganda bevindt zich net als in Kenia en Tanzania het grootste zoetwatermeer van Afrika, het Victoriameer. Dit meer is, als ik de online encyclopedie Wikipedia moet geloven ongeveer net zo groot als Ierland! Sir Winston Churchill beschreef het al in zijn reisverslagen toen hij nog correspondent was voor Britse bladen: ‘’Uganda really is the pearl of Africa!’’.

Op het moment van schrijven is het zondag 2 september. De afgelopen week en de komende dagen staan in het teken van afscheid nemen van mijn dierbare vrienden en familie. Wat ga ik jullie missen! Ik geniet nog even extra van de kleine dingen. Zo zat ik eergisteravond gezellig met een aantal vrienden rond een vuurtje in de tuin en heb ik gisteravond samen met mijn broertje over het Noorderzonfestival in Groningen geflaneerd. Genieten!

Eerlijk gezegd zie ik ontzettend op tegen het naderende ‘uitzwaai moment’ op Schiphol aanstaande woensdag. Maar anderzijds heb ik er ook ontzettend veel zin in om eindelijk, samen met mijn reisgenoot Michiel die kant op te gaan. Ik ben er klaar voor. De prikken zijn gehaald, de (verpleeg)spullen aangeschaft en de malariapillen liggen klaar. Aangezien mijn bleke huid met sproeten niet bepaald bestand is tegen de Nederlandse, laat staan felle Oegandese zomerzon, heeft mijn lieve oma prachtige linnen broeken voor mij gemaakt. Heerlijk luchtig en bijzonder comfortabel. Ook heb ik mijn lange, krullerige haar ingeruild voor een kort kapsel. Wel zo praktisch.

Waarom stagelopen in een ziekenhuis in Oeganda? Vraag je je misschien af. Ik vrees dat ik je op deze vraag geen concreet antwoord kan geven. Het voelt gewoon goed, iets wat ik moet doen. Een kans die ik niet kan laten liggen. Een keuze die ik heb gemaakt met mijn hart. Toen ik puber was wist ik het opeens: ooit ga ik een keer naar een land hier heel ver vandaan. Het was gewoon een wens. Ik kan niet zeggen dat ik van kinds af aan heb gedroomd van Afrika. Sterker nog, als ik mezelf vergelijk met de Luuk Jan van, pak ‘m beet tien tot vijftien jaar geleden had ik nooit kunnen denken dat ik ooit zo’n radicale beslissing zou nemen. Hoewel ik het altijd heerlijk vond om te gaan logeren bij familie en intens genoot van de vakanties in binnen- en buitenland, was ik iemand die heel veel baat had bij veiligheid en vertrouwdheid, liefst niet te ver van huis.

Ik ben me er weldegelijk van bewust dat deze stage mij niet altijd gemakkelijk af zal gaan. Het is ten slotte geen vakantie! Het zal een uitdagende stageperiode worden waarin ik naar alle waarschijnlijkheid geconfronteerd zal worden met sterfte van patiënten en andere aangrijpende gebeurtenissen waar ik mij op dit moment nog weinig bij kan voorstellen. En reken maar dat ik een aantal keren heimwee krijg naar Nederland. Al is het maar omdat ik de verjaardagen en de gezellige herfst- en winterperiode waar ik normaal zo van kan genieten niet in Nederland met mijn dierbaren door zal brengen. Maar aan de andere kant beschouw ik dit nu al als één van de grootste avonturen van mijn leven. Ik ga het meemaken en ik heb er onwijs veel zin in!

Door middel van deze blog zal ik proberen jullie zo nu en dan een update te geven van mijn stageperiode in Oeganda. Ik vind het fijn dat jullie op deze manier toch een beetje met mij meereizen!

Heel veel liefs,

Luuk Jan