Lieve vrienden, familie en iedereen die mijn verhalen leest,

Daar zit ik dan. Het is kwart voor vijf, Oegandese tijd. Vanavond vieren velen kerstavond en morgen is het de grote dag: eerste kerstdag. Terwijl ik dit zit te schrijven luister ik naar klassieke kerstmuziek en heb ik een kaarsje aangestoken. Deze muziek in combinatie met de geur van een gebruikte lucifer en een nog onaangebroken fles rode wijn doet mij met enig weemoed denken aan kerst in Nederland.

Er is een stroomstoring in het dorp, met als gevolg dat er gisteravond geen elektriciteit was en er vanavond waarschijnlijk geen elektriciteit is. Gelukkig hebben mijn ouders twee weken geleden een aantal cadeautjes van vrienden en familieleden in hun koffer meegenomen waar ik onze ‘bunker’ mee in kerstsfeer heb weten te brengen.

Wat vind ik het gek om kerst in een ver en warm land door te brengen! Er zijn geen echte kerstbomen, geen regenachtig weer en geen ouders en familie om de kerst mee te vieren. Gelukkig heb ik de afgelopen twee weken met mijn ouders en broertje door dit bijzondere land mogen reizen. Iets waar ik ontzettend dankbaar voor ben en intens van heb genoten.

Mijn ouders en broertje kwamen exact twee weken geleden aan in Oeganda. Nadat ze één nacht in een hotel bij de luchthaven van Entebbe hadden doorgebracht, reisden ze de volgende dag door naar het dorpje Nkokonjeru waarin ik al een tijdje leef.

Wat was ik blij ze weer in mijn armen te kunnen sluiten! Nadat we samen thee hadden gedronken heb ik ze het dorp en het ziekenhuis laten zien. Laat ik het erop houden dat ze zwaar onder de indruk waren. Die avond hebben we Sinterklaas gevierd met Michiel erbij en de volgende dag zijn we richting Murchison Falls National Park vertrokken.

Onderweg ernaartoe hebben we de Rhino Sanctuary bezocht. Een beschermde omgeving waar neushoorns leven. Dit is tevens de enige plek in Oeganda waar deze dieren te bewonderen zijn. Tijdens het bewind van Idi Amin, de voormalige dictator van dit land zijn er erg veel van deze dieren gestroopt. Met als gevolg dat er nu geen neushoorns in Oeganda overgebleven zijn. De neushoorns in de sanctuary komen overal vandaan. Het streven van deze stichting is neushoorns ooit in het wild in Oeganda te kunnen uitzetten.

Na dit bijzondere bezoek zijn we doorgereisd naar ons onderkomen in Murchison Falls. We hebben die avond lekker gegeten en veel gepraat. Heerlijk! De volgende dag zijn we op safari geweest en hebben we onder andere nijlpaarden, giraffes, olifanten en cobs gezien. Vooral de olifanten vond ik erg indrukwekkend.

Los van het feit dat alles eigenlijk één groot hoogtepunt was, vond ik een park toch wel heel bijzonder. Namelijk: Queen Elizabeth National Park. Een gigantisch uitgestrekt gebied omgeven door het Rwenzori gebergte. Hier kregen we echt het gevoel alleen op de wereld te zijn. Er waren nauwelijks toeristen te bekennen en de armoedige dorpjes en steden leken even heel ver weg. Totdat we doorreden naar onze verblijfplaats, dat aan de rand van een armoedig dorpje bevindt.

En juist deze gigantische contrasten maken dat ik dit land zo ongelooflijk fascinerend, aangrijpend, lelijk en tegelijkertijd mooi vind. Het is geen paradijs. Maar een land van uitersten. Aan de éne kant heb je een prachtig natuurgebied, en als je even verder rijdt bevind je je weer in een armoedig dorpje. Dit land moet je voelen, ruiken en zien. En over dat paradijs gesproken, dat is Nederland. En nu hoor ik jullie denken, waarom vind je dat? Omdat alles wat hier niet is, in Nederland wel is. Natuurlijk is er in ons land altijd ruimte voor verbetering, maar Nederland zou Nederland niet zijn als dat er vroeg of laat niet zou komen. Ik realiseer mij erg goed wat voor een geluk ik heb gehad dat mijn wieg in Nederland heeft gestaan. En om dat te kunnen bedenken hoef je denk ik geen politicus of koning te zijn.

Na heel veel dieren te hebben gezien en vooral gezellig samen te zijn geweest hebben we onze laatste twee dagen samen afgesloten op een eiland in het Victoriameer. Er was zon, lekker eten, een zwembad en een hangmat. Ik heb er van genoten en voelde mij enorm bevoorrecht dit met mijn ouders en broertje mee te mogen maken.

Een planning voor de komende twee kerstdagen heb ik eigenlijk niet. Ik ga wijn drinken en Nederlandse kerstkransjes eten. Dat wel. Vanavond draai ik de volumeknop van mijn bluetooth-speaker omhoog en luisteren we naar oude vertrouwde kersthits. Na de kerst is het wat mij betreft ook in Oeganda tijd voor de top 2000. Want, lang leve het internet. Oudejaarsavond vieren Michiel en ik in Kampala. Samen met een aantal andere Nederlanders knallen we dan het nieuwe jaar in. En als het eenmaal nieuwjaar is, dan duur het nog zo’n zes weken voordat ik terugvlieg naar Nederland.

Ik vind het fijn dat het einde in zicht is. Wat mij betreft is het straks in februari mooi geweest. Maar tot die tijd geniet ik nog van alles wat er te genieten valt.

Ik wens iedereen een hele fijne kerst en alle goeds voor 2019. Geniet van de gezelligheid en jullie horen van mij in het nieuwe jaar!

Heel veel kerstknuffels van mij voor iedereen!