Lieve familie en vrienden,

Het heeft even op zich laten wachten, maar ik zit weer klaar om mijn belevenissen van de afgelopen tijd voor jullie op papier te zetten. Momenteel zit ik buiten op het terrasje van het huis waarin ik alweer zeven weken verblijf. De hitte van de afgelopen dag maakt plaats voor een verkoelend briesje en de bijna ondergaande avondzon. Ik vind het hier nog altijd prachtig en vind het heel leuk dat er af en toe nieuwe volgers en reacties op mijn blog bijkomen.

Een aantal weken terug kwam er een man langs op de OPD voor een behandeling met antibiotica. Nadat ik en Michiel ons hadden voorgesteld en de man onze namen probeerde te herhalen, vond hij dat wij een Oegandese naam moesten krijgen. Want een halfjaar lang in Oeganda verblijven met een voor hem bijna onuitspreekbare Nederlandse voornaam vond hij niet kunnen. Dus besloot hij ons allebei een Oegandese voornaam te geven. Namelijk: Tamalé en Ssentongo. Hij schreef het op een stuk verpleegtape en plakte deze op onze witte jasjes. Inmiddels worden we door het personeel van het ziekenhuis aangesproken met Ssentongo en Tamalé. En ik stel mij steeds vaker aan patiënten voor met deze exotische naam. Vinden ze leuk, die Oegandezen.

Vandaag was het weer tijd voor het wondzorgproject. We vertrokken vanmorgen naar de scholen in het dorp om wonden schoon te maken en te verzorgen. De kinderen hier vinden dat geweldig. Meestal zijn er maar een paar kinderen met wonden die echt goed verzorgd moeten worden. De overige kinderen komen het liefst allemaal langs voor een pleister. Ze krabben hun pas geheelde wond open of laten een litteken zien. Om ze niet met een teleurgesteld gezichtje weg te sturen, blazen we rubberen handschoenen op tot een soort ballon en probeer ik ze te vermaken met mijn uit Nederland meegebrachte IKEA-handpop. Het maakt niet uit hoe vaak ik de pluchen uil tevoorschijn haal, ze liggen telkens weer in een deuk van het lachen.

Gisteren liep ik mee op de post-natal ward. Dit is de zaal waar moeders en vaak ook de baby’s liggen. Ik zeg vaak, want soms liggen er ook jonge vrouwen die pas een miskraam hebben gehad. Het meest heftig om te zien was een prematuur die na dertig weken draagtijd veel te vroeg ter wereld is gekomen. Het woog zo’n 1700 gram en de moeder kon weinig borstvoeding geven. Toen we aan het bed stonden, en vroegen waar de baby gebleven was bleek dat het kindje onder een dikke stapel dekens lag. Naast de moeder, in bed. Zonder de aanwezigheid van een couveuse of speciale medische apparatuur. Ik heb begrepen dat het kindje vandaag naar een ander ziekenhuis in de buurt is overgebracht waar ze beter voor een premature baby kunnen zorgen.

Twee weekenden geleden zijn we samen naar de hoofdstad Kampala geweest. We hebben lekker gegeten en de chaotische overdekte markt en het taxipark bezocht. Ook hebben we een stofje gekocht om een bomberjack van te laten maken door de kleermaakster in Jinja. Dit was echt heel leuk! En zo’n andere ervaring dan mijn eerste bezoek aan deze bijzondere stad. Het afgelopen weekend hebben we gerelaxt in Jinja. We hebben een boottocht over de Nijl gemaakt samen met een groep Franse militairen die twee weken vrij hebben van hun missie in Zuid-Soedan. Het bier op de boot was voor een vaste prijs onbeperkt verkrijgbaar en de Franse chansons werden hard meegezongen. Heel gezellig. Verder genoot ik van het uitzicht over deze bijzondere rivier terwijl de zon langzaam onderging. Na de boottocht werden we weer teruggebracht naar het hostel over een donkere en hobbelige weg. Afrika ziet er zo anders uit als het donker is.

De volgende dag sliepen we uit en bezochten we de bijzondere overdekte markt in Jinja. Je kunt er vrijwel alles kopen, van een rieten mat om op te slapen tot een nog levende kip die je ergens anders kunt laten slachten. Wij kochten er wat kokosnoten, passievruchten en ritsen voor onze jasjes. Ook maakte ik nog een paar kleurrijke foto’s van de markt. Ik zal mijn moeder vragen of ze deze en nog een aantal andere foto’s van onder andere het ziekenhuis binnenkort op mijn blog wil plaatsen.

Vorige week keken we op de laptop van een van onze andere huisgenoten de film Blood Diamond. In die film werd een aantal keren de Engelse afkorting TIA genoemd. Telkens als we in een situatie komen die typerend is voor een land in Afrika, roepen we deze afkorting. Bijvoorbeeld wanneer er weer eens een kakkerlak door ons huis loopt waarna iedereen in paniek raakt, of als we iets in het ziekenhuis zien wat we nog nooit eerder hebben gezien en voor ons westerlingen amper voor te stellen is.

Volgend weekend gaan we paardrijden in Jinja en het weekend erna willen we heel graag naar een eiland in het Victoriameer. Genoeg plannen voor de komende tijd dus!

Heel veel liefs,

Luuk Jan