Lieve vrienden en familie,

Het is de hoogste tijd geworden dat ik iets van mij laat horen vanuit het zonnige Oeganda. Inmiddels zit ik hier alweer 3,5 week. Wat zijn de afgelopen weken nu ik erop terugkijk snel gegaan. Zoals jullie weten moest ik de eerste weken enorm wennen. Op dit moment kijk ik niet meer raar op van een tjokvolle taxibus of een hectische stad. Ik kan zeggen dat ik gewend ben aan het leven hier. En ik geniet intens van alles wat er hier te genieten valt!

Terwijl ik dit zit te schrijven, drink ik een kop Keniaanse muntthee en hoor ik in de verte gebrabbel uit de Born Again Church hier om de hoek. Dit kan tot laat in de avond of zelfs nacht doorgaan. Gelukkig heb ik mijn oordopjes voor tijdens het slapen meegenomen, waardoor ik ‘s nachts geen hinder ondervind van het geluid.

Na een wederom bijzondere week in het ziekenhuis te hebben gehad, hebben we vrijdagavond lekker geslapen in Jinja. Toen we zaterdagochtend wakker werden, hebben we heerlijk warm gedoucht en fantastisch ontbeten bij onze favoriete spot. Ieder weekend kan ik weer genieten van deze luxe! Vervolgens zijn wij met een taxibusje naar Mabira forest gereisd. De rit met het busje over de hobbelige weg was een traktatie op zich. Gelukkig zat het busje dit keer niet erg vol, waardoor ik op mijn gemak muziek kon luisteren op mijn mobiel. De muziek in combinatie met het fenomenale uitzicht op de regenwouden brachten een enorm gelukkig gevoel bij mij teweeg. Waar ik in het begin een rit met zo’n taxibusje een enorm stressvolle gebeurtenis vond, kan ik er nu juist erg van genieten. Mits je niet al te dicht op elkaar zit natuurlijk.

Na een korte rit van ongeveer een uur kwamen we aan in het stadje Lugazi. Zodra ik het busje uitstapte kwamen meteen de zogeheten ‘Boda-drivers’ op ons af. Ze vroegen allemaal tegelijk waar we heen wilden: ‘’Yes, yes, where are you going?’’. We stapten op een brommer en ik drukte de beste man op het hart ons veilig naar het hostel tien kilometer verderop te brengen. Onderweg reden we door onwaarschijnlijk mooie natuur. De Boda-Boda reed over rode zandwegen dwars door velden vol rietsuiker. Op een gegeven moment reden we door het regenwoud. Wat mij als eerst opviel was de heerlijke geur van het bos. Een geur die mij het meest doet denken aan de geur van de vlinderkas in de dierentuin. Eenmaal aangekomen in het bos, drukten we de chauffeur 10.000 Ugandese shilling in de hand en meldden we ons bij de receptie van het piepkleine hostel.

Onze slaapkamer heeft twee bedden en is voorzien van eigen douche en toilet. Michiel en ik blijken de enige logees voor de komende nacht te zijn. Nadat we onze rugzak naar de kamer hebben gebracht, lopen we naar de receptie en melden ons aan voor de monkey-tour. Nadat een aantal andere buitenlanders zich heeft aangemeld voor de tour, lopen we even later het regenwoud in. Wat fantastisch! Zoiets heb ik nog nooit meegemaakt. Overal staan gigantische bomen en ik hoor de meest bijzondere dierengeluiden om mij heen. Omdat de apen nooit op een vaste plek te vinden zijn, dwalen we eerst een eind door het bos met onze gids. Terwijl ik het dreigende geluid van onweer in de verte hoor, vertelt onze gids over de unieke, tropische planten- en diersoorten die in dit gebied voorkomen.

Ineens horen we geritsel. En ja! Daar boven in de bomen zien we een groepje Mangabeys. Oftewel: slingeraapjes. En hoewel je mij in Nederland niet heel snel in een dierentuin tegen zult komen, vind ik dit toch wel heel bijzonder. Vol bewondering staar ik naar boven en geniet van het moment. Nadat de aapjes verder de bomen in zijn geslingerd, en wij ze alleen nog maar kunnen horen, vervolgen we onze weg door het bos. We passeren een prachtige waterval en ik verbaas me vol enthousiasme over deze plek. Hier groeien exotische planten die je bij ons bij de bloemist kunt kopen gewoon in het wild.

Na de wandeltocht zijn we weer aangekomen bij onze verblijfplaats voor de komende nacht. Zowel het lunch- als avondmenu valt niet bepaald gevarieerd te noemen, er is namelijk maar één optie: groenten met rijst. Maar wat maakt mij het uit, ik zit ten slotte in het tropisch regenwoud! De rest van de middag lees ik wat bladzijden uit het boek van de auteur PER J. Andersson: Het wonderlijke verhaal van de man die India naar Zweden fietste voor de liefde. Ineens kan ik me een deel van de Indiase jungle waarin dit verhaal zich afspeelt erg goed inbeelden. Ook hier heb je geluiden van dieren om je heen en voel je de vochtige warmte op je lichaam. ’s Avonds kopen Michiel en ik hout bij de receptie en maken een behaaglijk kampvuur. We komen zeker nog een keertje terug. Wel hebben we ons voorgenomen de volgende keer wat extra chips en drankjes mee te nemen. Het was een geslaagd weekend!

Zoals jullie misschien al hebben vernomen zijn er onlangs een aantal foto's op mijn blog geplaatst. Aangezien het posten van foto's hier in Oeganda zonder Wi-Fi signaal nogal traag verloopt, heeft mijn moeder dit voor mij gedaan. Vandaar het Nederlandse vlaggetje erboven :).

Ik bedank jullie voor de leuke reacties op mijn vorige verhaal en foto's en tot snel!

Veel liefs, Luuk Jan