luukjaninoeganda.reismee.nl

Droge was met mieren

Lieve familie en vrienden,

Daar ben ik weer! Inmiddels zit ik alweer twee weken in Oeganda. Een land vol prachtige groene natuur, chaotische steden en ondervoede kinderen met bolle buikjes die continu ‘’Bye, bye Muzungu!’’ roepen. Zoals ik al aangaf op mijn laatste blog, was het hier in het begin ondanks alle verwachtingen en voorbereidingen toch wel even wennen. Inmiddels begin ik hier steeds meer mijn draai te vinden.

Omdat er hier geen wasmachine aanwezig is, zit er hier niets anders op dan de was met de hand te doen. Toen ik dat ergens vorige week voor het eerst deed, gooide ik mijn t-shirts en onderbroeken samen met wat water en een blok zeep in een waskom, wrong het uit en hing het even later op aan de waslijn om te drogen. Niets aan de hand, dacht ik. Doordat ik vergat de kleding na het inzepen uit te spoelen met schoon water, liepen er even later allemaal mieren over mijn inmiddels droge was. Ze waren afgekomen op de zoete geur van het wasmiddel. Weer iets geleerd.

Ik loop sinds vorige week stage op de OPD. Dit is een soort poli. Mensen komen hier met allerlei klachten binnen en moeten vaak meteen worden geholpen. Dit kunnen er twee, maar ook twaalf mensen per uur zijn. Dit heeft als gevolg dat het werktempo niet bepaald constant te noemen is. En dat vind ik, in tegenstelling tot wat ik van mijzelf had verwacht, best lastig. Ik kan nog steeds niet wennen aan de rustige dagen. Op mijn vorige stages was er altijd wel iets te doen. Stel je ook vooral geen opgeruimd en hygiënisch ingericht ziekenhuis voor zoals je die in Nederland tegenkomt. Alles is anders!

In het ziekenhuis komen Michiel en ik de meest uiteenlopende dingen tegen. Van iemand die tijdens een ruzie met de buurvrouw om een stuk landbouwgrond een gigantische snijwond heeft opgelopen op haar voorhoofd, tot een jonge vrouw van mijn leeftijd met een miskraam. Ook kwam er vorige week een kindje langs dat een aantal dagen ervoor was geopereerd aan de lymfeklier in haar oksel. Aangezien er niet voldoende verdovingsmiddelen op voorraad waren, moest de wond zonder verdoving worden schoongemaakt. Het meisje schreeuwde het uit van de pijn. Voor ons als westerlingen ondenkbaar en behoorlijk heftig om te zien. Gelukkig komen er iedere dag ook normale dingen voor. Ik bracht vandaag onder andere een blaaskatheter in bij een man en gaf een injectie met een antibioticum aan een baby’tje met een longontsteking. We krijgen hier veel ruimte en vrijheid wat werkzaamheden betreft. Als je zegt dat je er klaar voor bent om een bepaalde verpleegtechnische handeling uit te voeren, word je voordat je het doorhebt aan het werk gezet.

Om alle indrukken van de afgelopen week te verwerken en even te ontspannen zijn Michiel en ik zaterdagochtend vroeg opgestaan en hebben we de taxibus richting Jinja genomen. Deze stad ligt aan de oorsprong van de Nijl en er komen veel toeristen. Aangekomen in Jinja zoeken we een hip cafeetje uit en ik bestel voor het eerst in dagen een lekkere kop koffie. Dit toffe café wordt gerund door een Europeaan en heeft zelfs een foodhall met allerlei Europese producten. Ik koop meteen een zak koffie en wat chocolade. Die middag neuzen we wat rond in de souvenirwinkels en lunchen we heerlijk. ’s Middags rond een uur of vier zijn we weer in het dorp en kunnen we meteen aanschuiven voor het avondeten. De zondag erna slapen we uit en maken een wandelingetje door het dorp. Omdat ze morgen terugvliegt naar huis, trakteert de Duitse vrijwilligster ons deze avond op een biertje en hebben we samen een goed gesprek. Wat een inspirerende en warme vrouw!

Nu ik hier alweer twee weken verblijf kan ik het land waar ik ben geboren en getogen alleen maar meer waarderen. Ieder huishouden is voorzien van stromend drinkwater en elektriciteit, de gezondheidszorg behoort tot één van de besten in de wereld, elk kind kan en moet naar school en niemand hoeft honger te lijden. Zo kan ik nog wel even doorgaan met het opnoemen van de voorrechten die wij Nederlanders allemaal hebben. De rijkdom waarin wij leven en opgroeien is en blijft een gigantisch contrast met het leven van de lokale bevolking hier.

Op mijn vorige blog heb ik gezegd binnenkort een aantal foto’s te posten. Aangezien de internetverbinding af en toe te wensen overlaat, lukt het mij helaas (nog) niet mijn foto’s via deze weg met jullie te delen. Jullie zullen het de komende tijd met wat foto’s via Instagram en WhatsApp moeten doen. Ik blijf het fijn vinden mijn verhalen op deze manier met jullie te delen. Wederom bedankt voor de lieve reacties en tot snel!

Heel veel liefs,

Luuk Jan

Reacties

Reacties

Janne

Hai Luuk Jan.
Wat weer een fantastisch geschreven ervaring. Ja, je leert snel he als je ver van huis bent met alle luxe die wij zo gewend zijn.
Mieren en niet uitgespoelde handwasjes hahaha. Vergeet je nooit weer.
Wij als ouders he Gerda...? zijn blij met dit soort ervaringen van onze kinderen.
Hoe worden ze nog meer en sneller volwassen. Wat fijn dat je al zoveel verpleegtechnische handelingen mag verrichten . Ook daar groei je dan weer sneller in. En de contrasten zullen je blijven verbazen. Dat begrijp ik best.
Jammer van de foto's . Maar ik wacht vol spanning af.
Heb het goed en een hartelijke groet van Janne

Willy

Wat weer een leuk verhaal. Fijn dat je een beetje gewend bent aan alles.

Oom Johan en tante Dineke

Leuk weer om te lezen Luuk Jan! Je schrijft prachtig! Fijn dat het een beetje went nu, en dat je al lekker aan het werk bent! Maar wat een verschil met je vorige stage..... Veel succes weer! En geniet lekker van je koffie?. Liefs van ons!

Caroline

Mooi geschreven Luuk Jan. Je maakt ons zo deelgenoot vsn jouw indrukwekkende stage.

mam

Lieve Luuk Jan,
Hoewel we gelukkig de mogelijkheid hebben om te appen en ook te bellen, geniet ik van je verhalen op je blog en zie ik alles zo voor me! Toi toi toi! Dikke kus!

Arnoud

Wederom een erg mooi verhaal Luuk Jan. Erg mooi geschreven.

Jolanda

Wat een verhaal zeg, heel mooi om te lezen! Ik krijg er een klein beetje een beeld bij zo ;-)
Jammer van de foto's, maar gelukkig heb ik ook Instagram :-)

Heel veel succes en geniet!

Groetjes, Jolanda.

Oma

Lieve Luuk Jan wat weer een prachtig verhaal heb je geschreven. Zo beleef je heel wat.Fijn dat we dat zo met je mee kunnen beleven. Geniet ook van het mooie wat er is. Dikke knuffel Opa en Oma

Annette

Hè Luuk jan wat mooi om te lezen wat je allemaal beleefd . Heel veel plezier en succes met alles

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!

Deze reis is mede mogelijk gemaakt door:

Travel4Change