Lieve familie en vrienden,

Woensdagavond zette na een voorspoedige vlucht ons oer Hollandse KLM vliegtuig voet op Oegandese bodem. Toen de deuren van het vliegtuig werden geopend en ik enthousiast het trapje afliep rook ik het al: de geur van verbrand plastic. Overal, maar zeker in de steden Mukono en Kampala is deze typerende geur overal aanwezig. Nadat we ons visum van een niet al te vriendelijke Oegandese man hadden ontvangen, pakten we onze bagage van de lopende band en liepen we richting de uitgang van Entebbe Airport.

Buiten stonden onze gastheer en zijn vrouw ons die woensdagavond op te wachten. We stelden ons voor, stapten in de auto en reden via Kampala door naar ons tijdelijke onderkomen in de stad Mukono. Hoewel alles plotseling zo anders was dan thuis, genoot ik van de rit. Toen we eenmaal waren aangekomen bij ons gastgezin in Mukono hing ik mijn klamboe op en viel heerlijk in slaap. De volgende ochtend was ik erg vrolijk en genoot van het uitzicht en mijn ontbijt. Nadat ik wat had zitten relaxen op de veranda, was het tijd geworden om de stad in te gaan. We hadden namelijk geld en een sim-kaart voor onze mobiele telefoons nodig.

Toen onze gastheer de deuren van onze compound opende, en wij de rode zandwegen opliepen, viel mij één ding meteen op. Dit is écht het Afrika van tv! De kinderen en hun ouders leven hier op straat in een erg primitief onderkomen, vaak niet eens voorzien van stromend drinkwater. Ik vervolgde mijn weg en daalde samen met Michiel en onze gastheer de heuvel af. Opzoek naar een geldautomaat en een winkeltje waar sim-kaartjes werden verkocht. Toen ik eindelijk geld in mijn zak had en een sim-kaart met internet had geregeld, kocht onze gastheer twee ananassen op de lokale markt en namen we de Boda-Boda (brommertaxi) terug naar het huis van ons gastgezin. Een avontuur op zich!

Die middag aten we een heerlijke, verse ananas. Ik realiseer me dat het tropische fruit hier in Afrika zo veel beter smaakt dan het geïmporteerde fruit uit onze supermarkt. Ook nam onze gastheer ons die middag mee naar een heuvel in Mukono. Vanuit hier heb je een prachtig uitzicht over de stad en kun je zelfs het Victoriameer zien liggen. Onderweg naar boven kwamen we kindjes met bolle buikjes tegen die speelden met een autootje gemaakt van een lege plastic fles. Erg indrukwekkend.

Vrijdag vertrokken we rond de middag met een taxibusje richting Kampala. Die busjes zitten vaak volgepropt met passagiers en telkens wanneer de bus stopt, moet iedereen uitstappen vanwege één passagier die heeft aangegeven er in die plaats uit te moeten. Als je je hier al iets bij kunt voorstellen, dan moet ik je erop wijzen dat er ook geen keurige bushokjes of borden met vertrektijden aan de kant van de weg staan. Dit valt in geen enkel opzicht te vergelijken met het openbaar vervoer in Nederland.

In de hoofdstad Kampala kwam ik in een ware cultuurshock terecht. Overal was hectiek. Alles en iedereen krioelde als een mierennest door elkaar. Zoiets had ik in mijn hele leven nog nooit gezien! Hoewel ik alles om mij heen zag, hoorde en rook kwam het begrip cultuurshock en alle emoties die daarbij horen op dat moment nog steeds niet bij mij binnen. Ik maakte grapjes en lette vooral heel goed op mijn rugzak. Onze gastheer was nog steeds bij ons. Het was tijd voor de lunch! We aten samen rijst met een sausje naar keuze.

Na de lunch stapten we op de Boda-Boda en reden naar een hostel genaamd Bushpig Backpackers. Wat een fijne plek! Je vindt er warme douches, een bar en heerlijk (vegetarisch) eten. Echt een verademing na twee toch wel vermoeiende dagen. Tegen 23.00 lokale tijd maakten we ons klaar om te gaan slapen. Er was voor ons een tweepersoonskamer gereserveerd met twee aparte bedden. Toen ik in bed lag, voelde ik een licht gevoel van paniek opkomen. Ik pakte mijn oordopjes uit mijn tas en luisterde naar wat kalmerende muziek. Ineens was ik te moe om na te denken en viel in slaap. Dit was nog maar het begin was van mijn cultuurshock-momenten.

Zaterdag stonden we vroeg op. We maakten ons klaar voor de dag, liepen naar beneden en checkten uit. Op dat moment geniet ik van een heerlijk ontbijt en een goede bak koffie. Na het ontbijt komt onze gastheer ons ophalen en neemt ons mee voor een rondleiding door de stad. Onze eerste stop is de Gaddafi moskee. Hier krijgen we een rondleiding en klimmen we in een toren omhoog voor een indrukwekkend uitzicht over de stad. Letterlijk een hoogtepunt. Deze moskee heeft zijn naam te danken aan het feit dat een groot deel van de financiering voor de bouw van deze moskee afkomstig was van Muammar Khadaffi.

In de middag zijn we naar Mengo Palace geweest. Hier kregen we een rondleiding over het grote terrein waarop dit paleis gebouwd is. De huidige president heeft besloten niet in dit paleis te willen wonen aangezien er zich op dit terrein afschuwelijke dingen hebben afgespeeld. Wanneer we een stuk bij het paleis vandaan lopen wordt de beruchte geschiedenis van dit land pijnlijk zichtbaar. Ergens op een afstand is de martelkamer van dictator Amin te zien. We lopen naar binnen en krijgen te horen wat er zich hier allemaal heeft afgespeeld. Wat ongelooflijk heftig!

Die avond komen we weer veilig aan in Mukono. Als ik even later mijn bed inkruip, wordt het mij allemaal te veel. Ik ben in shock! Waar in Nederland zich alles achter muren en deuren afspeelt. Is alles hier op straat te zien. Overal is armoede.

Sinds eergisteren verblijf ik samen met Michiel in een compound in een dorpje ten oosten van Kampala en Mukono. Dit is de plek waar ik de komende vijf maanden zal verblijven. Gisteravond hebben we samen met een Duitse vrouw die hier nog een aantal dagen vrijwilligerswerk doet gezellig samen gegeten. Heel fijn! Ik begin inmiddels te wennen aan het leven hier. Vanmorgen hebben Michiel en ik onze eerste shift in het ziekenhuis gewerkt. We hebben met een zuster meegekeken en zelf een aantal simpele handelingen uitgevoerd. Het viel mij heel erg mee! Het personeel was vriendelijk en het werktempo ligt hier heel laag.

Binnenkort zal ik nog een aantal foto's plaatsen op mijn blog. De afgelopen dagen heb ik erg veel steun gehad aan jullie reacties. Mijn dank daarvoor!

Groetjes en heel veel liefs,

Luuk Jan