Lieve familie en vrienden,

Woensdag 5 september is het zo ver! Dan vertrek ik naar Oeganda om daar te gaan stagelopen in een lokaal ziekenhuis in een klein dorpje gelegen ten oosten van de hoofdstad Kampala. Oeganda of Uganda is een Afrikaans land gelegen op de evenaar dat in het noorden grenst aan Zuid-Soedan. Gevolgd door Kenia in het oosten, Tanzania en Rwanda in het zuiden en Congo-Kinshasa in het westen.

Oeganda dus. Een land waarbij sommigen van jullie waarschijnlijk denken aan een land met een gewelddadige geschiedenis. In 1971 pleegde Idi Amin, de voormalig dictator van dit land een staatsgreep die acht jaar duurde. Gedurende deze periode zette Amin zijn leger in en liet hij bepaalde groeperingen en tegenstanders van zijn bewind massaal doden. Niet voor niets werd hij dan ook de ‘slachter van Afrika’ genoemd. Toen Amin werd afgezet met behulp van buurland Tanzania. En vervolgens Milton Obote aan de macht kwam, zorgde ook hij voor vele slachtoffers. Sinds 1986 is de huidige president Yuweri Museveni aan de macht. Hij heeft tot op heden meer economische groei en stabiliteit in het land gebracht.

Momenteel is het land bestempeld als veilig en stabiel en valt het goed te bereizen. Naast Engels wordt er ook Swahili gesproken. Oeganda ligt op de evenaar en kent een tropisch klimaat. Mede hierdoor is het land in tegenstelling tot veel andere Afrikaanse landen ontzettend groen en vruchtbaar. In Oeganda bevindt zich net als in Kenia en Tanzania het grootste zoetwatermeer van Afrika, het Victoriameer. Dit meer is, als ik de online encyclopedie Wikipedia moet geloven ongeveer net zo groot als Ierland! Sir Winston Churchill beschreef het al in zijn reisverslagen toen hij nog correspondent was voor Britse bladen: ‘’Uganda really is the pearl of Africa!’’.

Op het moment van schrijven is het zondag 2 september. De afgelopen week en de komende dagen staan in het teken van afscheid nemen van mijn dierbare vrienden en familie. Wat ga ik jullie missen! Ik geniet nog even extra van de kleine dingen. Zo zat ik eergisteravond gezellig met een aantal vrienden rond een vuurtje in de tuin en heb ik gisteravond samen met mijn broertje over het Noorderzonfestival in Groningen geflaneerd. Genieten!

Eerlijk gezegd zie ik ontzettend op tegen het naderende ‘uitzwaai moment’ op Schiphol aanstaande woensdag. Maar anderzijds heb ik er ook ontzettend veel zin in om eindelijk, samen met mijn reisgenoot Michiel die kant op te gaan. Ik ben er klaar voor. De prikken zijn gehaald, de (verpleeg)spullen aangeschaft en de malariapillen liggen klaar. Aangezien mijn bleke huid met sproeten niet bepaald bestand is tegen de Nederlandse, laat staan felle Oegandese zomerzon, heeft mijn lieve oma prachtige linnen broeken voor mij gemaakt. Heerlijk luchtig en bijzonder comfortabel. Ook heb ik mijn lange, krullerige haar ingeruild voor een kort kapsel. Wel zo praktisch.

Waarom stagelopen in een ziekenhuis in Oeganda? Vraag je je misschien af. Ik vrees dat ik je op deze vraag geen concreet antwoord kan geven. Het voelt gewoon goed, iets wat ik moet doen. Een kans die ik niet kan laten liggen. Een keuze die ik heb gemaakt met mijn hart. Toen ik puber was wist ik het opeens: ooit ga ik een keer naar een land hier heel ver vandaan. Het was gewoon een wens. Ik kan niet zeggen dat ik van kinds af aan heb gedroomd van Afrika. Sterker nog, als ik mezelf vergelijk met de Luuk Jan van, pak ‘m beet tien tot vijftien jaar geleden had ik nooit kunnen denken dat ik ooit zo’n radicale beslissing zou nemen. Hoewel ik het altijd heerlijk vond om te gaan logeren bij familie en intens genoot van de vakanties in binnen- en buitenland, was ik iemand die heel veel baat had bij veiligheid en vertrouwdheid, liefst niet te ver van huis.

Ik ben me er weldegelijk van bewust dat deze stage mij niet altijd gemakkelijk af zal gaan. Het is ten slotte geen vakantie! Het zal een uitdagende stageperiode worden waarin ik naar alle waarschijnlijkheid geconfronteerd zal worden met sterfte van patiënten en andere aangrijpende gebeurtenissen waar ik mij op dit moment nog weinig bij kan voorstellen. En reken maar dat ik een aantal keren heimwee krijg naar Nederland. Al is het maar omdat ik de verjaardagen en de gezellige herfst- en winterperiode waar ik normaal zo van kan genieten niet in Nederland met mijn dierbaren door zal brengen. Maar aan de andere kant beschouw ik dit nu al als één van de grootste avonturen van mijn leven. Ik ga het meemaken en ik heb er onwijs veel zin in!

Door middel van deze blog zal ik proberen jullie zo nu en dan een update te geven van mijn stageperiode in Oeganda. Ik vind het fijn dat jullie op deze manier toch een beetje met mij meereizen!

Heel veel liefs,

Luuk Jan